ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΟΥΡΙΕΣ

  


  


  

  



Φωτογραφίες και κείμενο

Χρυσόστομος Αργυρόπουλος

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΟΥΡΙΕΣ

Θα θυμάστε βέβαια πριν μερικά χρόνια, όλοι και όλες σας, κάθε Πρωτομαγιά, Καθαροδευτέρα, Κυριακές, γιορτές κτλ όλο το Κιλκίς εδώ ερχόταν. Ήταν ο παράδεισός μας. Εκπληκτικό τοπίο, τεράστια πλατάνια, τάπερ με κεφτεδάκια, μουσαμάς κάτω, παιχνίδι, τρέξιμο, ανεμελιά μικρών και μεγάλων. Σχολεία από Θεσσαλονίκη; Χαμός. Αν ερχόταν και κανένας ξένος φίλος από μακριά, εδώ τον φέρναμε για να του δείξουμε με υπερηφάνεια, ότι ο τόπος μας έχει και ομορφιές. Ηρεμούσαμε, χαλαρώναμε, ξεσκάγαμε, σε έναν τόπο μοναδικό. Δεν έχει και πολλούς η περιοχή μας για να πας..

Είχε και 1-2 ταβέρνες που δούλευαν καλά. Έκαναν και ένα περίπτερο που ποτέ δεν λειτούργησε ως περίπτερο, αλλά για λίγο καιρό ως cafe. Ώσπου κάποια σαΐνια το ενέταξαν στο πρόγραμμα Natura 2000, για να το προστατεύσουν και να το σώσουν, και καλά. Από ποιον άραγε..; Και τι έκαναν οι αθεόφοβοι για το σώσουν; Το κλείδωσαν! Και απαγόρευσαν να πλησιάζουν πεζοί και αυτοκίνητα. Επιτέλους τα πουλάκια, και τα άλλα ζώα θα μπορούν να απολαύσουν την υπόλοιπη ζωή τους, μακριά από εμάς τους ενοχλητικούς επισκέπτες του Σαββατοκύριακου.😜

Πάει και η ταβέρνα, πάνε και οι επισκέψεις,. Σήμερα αν μπείτε μέσα, είναι σαν τον Αμαζόνιο. Δύσκολα μπορείς να περπατήσεις μέσα από την πυκνή βλάστηση, και είσαι και παράνομος που βρέθηκες μέσα.

Το θέμα αγαπητοί υπεύθυνοι, είναι: Είναι λύση οι απαγορεύσεις; Είναι λύση οι κλειδαριές; Αν δεν το χαίρεται ο κόσμος, τότε ποια η αξία να υπάρχει; Ναι, να υπάρχει σεβασμός στο χώρο από μέρους μας, αλλά και αυστηρός έλεγχος από εσάς. Έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες που θέλουν να πάνε μπροστά. Συνυπάρχουν όλοι με όλους, αρμονικά... Ρίξτε και μια ματιά, του τι γίνεται σ’ αυτή την επάρατη Ευρώπη!

Με την παραπάνω λογική πρέπει να αποστειρώσουμε τα πάντα. Το πιο αστείο; Στην μια πινακίδα γράφει: " Είσοδος Μνημείου της Φύσης χώρου δασικής αναψυχής Χιλίων Δέντρων" και στην άλλη που είναι δίπλα γράφει: " Απαγορεύεται η είσοδος". Τουλάχιστον αποφασίστε ρε παιδιά. Να μπουκάρουμε ή να μην μπουκάρουμε;

ΛΙΜΝΗ ΔΟΪΡΑΝΗΣ - ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΒΡΩΜΙΑ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ

Επισκέφθηκα πολλές φορές την λίμνη της Δοϊράνης, τόσο από την Ελληνική πλευρά όσο και από την Σκοπιανή. Οι λόγοι ήταν πάρα πολλοί.
Πρώτον έβλεπα τα έργα που γίνονταν στην Σκοπιανή πλευρά μεταξύ των δύο χωριών Παλιά και Νέα Δοϊράνη, όσο και στην παραλία της Σκοπιανής Δοϊράνης. Έβλεπες δύο διαφορετικές χώρες, δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικούς Πολιτισμούς, δύο διαφορετικές νοοτροπίες, δύο διαφορετικά ενδιαφέροντα και αδιαφορία, κ.λ.π.
Ήθελα να μάθω εάν τα τόσα χρήματα που ξοδεύτηκαν στην απέναντι πλευρά είχα κάποιο αποτέλεσμα οικονομικό για την περιοχή.
Ναι λοιπόν, με επίσημα στοιχεία, μέσα στο 2016 την Παλιά Δοϊράνη την επισκέφτηκαν 300.000 άνθρωποι. Δηλαδή το 12% του πληθυσμού του Κράτους των Σκοπίων.

Και πάμε στην Ελληνική πλευρά της λίμνης.
Περπάτησα όλη την παραλίμνια περιοχή. Βρωμιά και δυσωδία. Πλησίασα και πάτησε δίπλα στα νερά, η μυρωδιά από τον βούρκο απίστευτη.
Απογοήτευση! Κτήρια εγκαταλειμμένα σε βάθος μισού μέτρου, δέντρα που σαπίζουν μέσα στα νερά της λίμνης, θάμνοι γύρω-γύρω από την λίμνη και μεταξύ του δρόμου και της λίμνης.
Ξαναπήγα την επόμενη ημέρα. Σταμάτησε δίπλα μου ένα αυτοκίνητο με πινακίδες από Θεσσαλονίκη και κατέβηκε ένα ζευγάρι. Με ρωτάνε: «επί τέλους θα αξιοποιήσετε την λίμνη;» Όχι τους απάντησα, εμείς στον δήμο μας δεν μας απασχολεί ο τουρισμός, η αξιοποίηση του πλούτου που μας χάρισε η φύση, έχουμε άλλες προτεραιότητες, κάνουμε εκδηλώσεις, πανηγύρια και φιέστες κατά το «άρτον και θεάματα» αλλά χωρίς άρτο! Φυσικά γέλασαν και κατάλαβαν τα όσα τους εξήγησα.

Είχα καιρό να επισκεφτώ τα χίλια δέντρα, προέκταση της τουριστικής αξίας της λίμνης που όχι μόνο δεν μας ενδιαφέρει αλλά αποφεύγουμε και την αξιοποίησή της. Η πόρτα κλειστή! Έξω οι θάμνοι, τα αγκάθια και τα μεγάλα χόρτα δεν σου επιτρέπουν να πλησιάσεις την πινακίδα που σε ενημερώνει πως «απαγορεύετε η είσοδος». Πιστέψτε με, στάθηκα επί πέντε λεπτά και αναλογιζόμουν, ποίοι είναι οι εγκληματίες αυτής της κατάντιας; Κλειστό για να μη μπαίνουν τα ζώα. Ποια ζώα; Τα άγρια; Διότι τα οικόσιτα φυλάσσονται από τσομπάνο. Απαγορεύεται η είσοδος και στους ανθρώπους.

Εάν κανείς θα ήθελε να περιγράψει τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν όταν βλέπει την εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων, θα του ήταν αδύνατον. Τα όσα γράφω είναι τίποτε μπροστά στις εικόνες, γι΄ αυτό σας δίνω φωτογραφικό υλικό, της από «εκεί» πλευράς και της από «δω».

Ποτέ δεν είναι αργά. Σε τόπο που έχει ανάπτυξη, υπάρχει θέση δουλειάς για τον καθένα. Δεν το καταλαβαίνουν όμως. Η μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν. Πολλοί λένε ότι θα καταστραφεί το υπέροχο δάσος από τα δέντρα. Ρε είναι να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, με τις μ@λ@κίες που ακούς. (συγνώμη για το ρε) Πόσο χειρότερο να γίνει, από όσο είναι τώρα;

Εγκαταλελειμμένο, βρώμικο, αναξιοποίητο, θλιβερό, παρηκμασμένο, με ένα κλειστό δημοτικό περίπτερο, διαλυμένο, καμένο, και κάτι κτίρια λίγο πιο πέρα, με αισθητική δεκαετίας του ΄60
Η πλαζ στα χίλια δέντρα σου λέει! Ναι, για πλαζ προοριζόταν, ερείπιο έγινε!
Ένας Φώτης Φωκάς έμεινε, λίγο πιο κάτω, με την ταβέρνα του «στη Λίμνη» παλεύοντας φιλότιμα με νύχια και με δόντια να αποδείξει ότι ακόμα υπάρχει ζωή και προοπτική στα χίλια δέντρα (να κάνω και λίγη διαφήμιση στον ξάδελφο)
Και το αστειότερο; Το ενέταξαν στο δίκτυο Natura 2000, όπου απαγορεύεται να εισέλθεις στο χώρο, για την προστασία της χλωρίδας και πανίδας.
Αν κάτι το αγαπάς, το σέβεσαι και θέλεις την προβολή που του αξίζει, δεν το αφήνεις στη μοίρα του και το απομονώνεις με το πρόσχημα του σεβασμού προς το περιβάλλον… Το εντάσεις μέσα στην κοινωνία και το κάνεις μέρος της… Έστω και χτίζοντας, με μελέτη και αγάπη προς το χώρο.
Και δυστυχώς το καταπληκτικό σε αισθητική δάσος των Μουριών, σε συνδυασμό με τη λίμνη, αφέθηκαν στη μοίρα τους.
Η ΤΕΧΝΙΤΗ (το τονίζω) Κερκίνη δίπλα μας να «πετάει», με περιηγήσεις, βαρκάδες, ιππασίες, προβολή για χλωρίδα και πανίδα, παραδοσιακά ξενοδοχεία και ταβέρνες με κρέας βουβαλιού και πέστροφες για φαγητό. Μπράβο τους, είναι αξιέπαινοι! Να λέμε και του στραβού το δίκιο.

Και να βλέπεις το απαράδεκτο θέαμα, δεκάδες Ι.Χ.( κυρίως Κυριακές), με παρέες να προσπερνούν αδιάφορα την Δοϊράνη και τα Χίλια δέντρα, και να πηγαίνουν για βόλτα, καφέ, φαγητό στην Κερκίνη, Πορόϊα, κτλ. Το χειρότερο; Κι εμείς οι ίδιοι, ξένους φίλους και επισκέπτες, πάλι εκεί τους πηγαίνουμε. Αυτό αξίζει ο τόπος μας; Την αδιαφορία και την απαξίωση; Όχι ρε γαμώτο .

Εγώ θα τα λέω, έστω και σαν παραμυθάκι για να γελάει ο κάθε πικραμένος Μουριώτης-Κιλκισιώτης. Να γελάει πικρά με την αδιαφορία ορισμένων. Γιατί ανίκανοι αποκλείεται να είναι. Κι αν δεν ακούσαμε λόγια, λόγια, λόγια, τόσα χρόνια για την Δοϊράνη, την αξιοποίησή της, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Συσκέψεις επί συσκέψεων, ανακοινώσεις, προγραμματισμοί. Με τι αποτέλεσμα; Μια λίμνη που σε λίγο ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Εδώ ένα μουσείο έγινε στο χωριό Δοϊράνη, και παραμένει άδειο με μια βάρκα μέσα! και κλειστό… Και κάτι ταβερνάκια, η χαρά της άσπρης πλαστικής καρέκλας…
Προτείνω λοιπόν, στους υπεύθυνους του δασαρχείου, κάθε Πρωτομαγιά και Καθαρά Δευτέρα, να γίνεται αναπαράσταση της ζωής του Ταρζάν στη ζούγκλα που δημιούργησαν οι ίδιοι! Και ας βάλουν για πρωταγωνιστές πρώην δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους της περιοχής! Εμείς πρόβατα είμαστε, θα χειροκροτήσουμε, έτσι κι αλλιώς…