Μυριόφυτο

Κείμενο 

Χρυσόστομος Αργυρόπουλος 

Μυριόφυτο

Το Μυριόφυτο είναι χωριό της πεδιάδας των Μουριών. Στη σλαβόφωνη διάλεκτο λέγεται Πόποβο. Μύρια φυτά σημαίνει το Μυριόφυτο. Τόπος των λουλουδιών στη διάλεκτο της Κίτκα. Οι κάτοικοί του είναι πρόσφυγες από το Σέσοβο της Σερβίας, στο έρημο από τους σλαβόφνους Πόποβο. Ακούστε τι μας αφηγήθηκαν:

“Οι παππούδες μας, νέοι τότε, το 1913 που ξέσπασε ο πόλεμος στην περιοχή μας, στο Σέσοβο και κινδύνευε η ζωή τους, πήραν απόφαση, φόρτωσαν στα γαϊδούρια ό,τι μπόρεσαν και έφθασαν στο Νίκολιτς, που συνορεύει με την Ελλάδα.

Πέρασαν το ελληνικά σύνορα χωρίς κανείς να τους εμποδίσει. Πήγανε στο Αραπλί (Διαβατά) Θεσσαλονίκης. Εκεί μείνανε τρεις μήνες, δεν γινόταν ζωή και φύγανε για το Κιλκίς.

Στο Κιλκίς δεν κάθισαν, πήγαν στο Σούρλοβο (Χέρσο), όπου παραμείναμε δύο μήνες. Όλο γύριζαν κοντά στα σύνορά τους, από εκεί που ήρθαν στην Ελλάδα. Ολα τα χωριά που πηγαίνανε ήταν άδεια, δεν είχε ανθρώπους, μύριζε ο τόπος καπνίλα, ερημιά, αποκαΐδια, μόνο αυτοί φαίνονταν σε χωραφίσιες στράτες. Τα σπίτια ήταν καμένα και πεσμένα. Φύγανε κι από το Σούρλοβο (Χέρσο), έρχονται στο Ποτορόζ (Δροσάτο) και βλέπουν απέναντι τη Σερβία, κι επιθυμούσαν να γυρίσουν πίσω. Ο πόλεμος τελείωσε στην Σερβία.

Στο Σέσοβο άφησαν τους συγγενείς τους, τα σπίτια, τα χωράφια τους. Ο πόλεμος του ανάγκασε και ήρθαν στην Ελλάδα. Ήταν Τούρκοι στα μέρη τους που πολεμούσαν με τους Σέρβους. Πήραν λοιπόν την απόφαση να πάνε πίσω στο Σέσοβο. Έφυγαν και έφτασαν στην Δοϊράνη. Εκεί συνάντησαν ελληνικό στρατό και πάνω στα σύνορα ήταν οι Σέρβοι στρατιώτες.

Οι Σέρβοι αξιωματικοί δεν τους επέτρεψαν να μπούνε μέσα στο σερβικό έδαφος, τους είπαν πως έκλεισαν οριστικά τα σύνορα Ελλάδας και Σερβίας.

Έτσι γύρισαν στο Δροσάτο όπου ήρθαν όλοι, κάνανε συμβούλιο και πήραν την απόφαση να πάνε στο Πόποβο να εγκατασταθούν. Είχαν εξαντληθεί να περιφέρονται από τόπο σε τόπο, τους τσάκιζε η πείνα, η κούραση, η αγωνία, με γερόντους, με μικρά παιδιά. Αρρώσταιναν, πέθαιναν στους δρόμους της εξορίας.

Στο Μυριόφυτο οι παπούδες μας ήρθαν οριστικά το 1918.

Οι πρώτοι πρόσφυγες που ήρθαν από το Σέσοβο της Σερβίας το 1913 και εγκαταστάθηκαν οριστικά στα 1918 στο Μυριόφυτο νομού Κιλκίς, ήσαν οι εξής:

Ιωάννης Κυριάκου και Κωνσταντίνα. Ήταν ο πρώτος οπλαρχηγός των ανταρτικών ομάδων Ελλήνων κατά των Βουλγάρων.
Στάμπος Καλεντέρης και Πολυξένη
Γιουβάν Κυριάκου και Φίκια
Πέος Καλεντέρης και Λεμονιά
Κωνσταντίνος Κέρμος
Ιωάννης Κέρμος και Μπογιάννα
Ευάγγελος Δεμερτσής
Δημήτριος Σουλιώτης και Μπερπερίσα
Δημήτριος Πλάβος και Μαρία
Ηλίας Δεληβασίλης
Αθανάσιος Καρατσάς και Αναστασία
Κωνσταντίνος Βεντούρης και Βελίτσα
Ηλίας Ουζούνης
Σάλες Στοΐτσες
Αχιλλέας Φασουλάς
Γεώργιος Κοντσολόκης και Μήλκα
Χρίστος Λίμκος
Γκλαβούνης Στάμκος
Ιωάννης Κετσές
Νικόλαος Μπουλγουρτζής
Ηλίας Χορόζης
Ευάγγελος Γκόνες
Δημήτριος Γκόνες
Πέτρος Καλεντέρης και Σοφία
Σταύρος Κλαβούνης
Ιωάννης Ζάλες και Κατίνα
Ιωάννης Γιαννάκης και Σουλτάνα
Αντώνιος Γιαννάκης
Παντελής Γιαννάκης
Αθανάσιος Βεντούρης
Ζιγήρης Ντούγιος
Κοντά σ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν και λίγοι Πόντιοι πρόσφυγες, οι παρακάτω:

Κωνσταντίνος Καραπαναγιωτίδης και Καλλιόπη
Χρίστος Καραπαναγιωτίδης και Αγάπη
Δέσποινα Καραπαναγιωτίδου, χήρα
Γεώργιος Καραπαναγιωτίδης και Μεταμόρφη
Νικόλαος Καραπαναγιωτίδης και Σωτηρία
Γεώργιος Τσομίδης και Μεταμόρφη
Σάββας Κοσμίδης και Σοφία
Φώτιος Υφαντίδης και Μάβη.

Συκιές-Νέο Μυριόφυτο

“Οι πρώτοι πρόσφυγες που ήρθαν από τον Καύκασο, χωριό Γιόλκετσμεζ, στα 1929, ήσαν οι εξής:

Αντώνιος Αντωνιάδης και Κυριακή
Χρίστος Αντωνιάδης και Ναταλία
Μιχάλης Αντωνιάδης και Βαρβάρα
Κωνσταντίνος Θεοδωρίδης και Χαρίκλεια
Γρηγόρης Θεοδωρίδης και Αναστασία
Παναγιώτης Βασιλειάδης και Μαρία
Παναγιώτης Βασιλειάδης και Σημέλα
Ματθαίος Κυριακίδης και Χαρίκλεια
Ευθύμιος Κυριακίδης και Μαρία
Φίλιππος Ματσουκατίδης και Βέρα
Παναγιώτης Μεταλλίδης και Παρασκευούλα
Ελευθέριος Ελευθεριάδης και Μαρία
Σπύρος Λουκίδης και Σοφία
Ιωάννης Γρηγοριάδης και Φωτεινή
Κωνσταντίνος Φαχουρίδης και Ευθυμία
Δημήτριος Ζουκουρίδης και Βαρβάρα
Βασίλης Κοτσαλίδης και Ελισάβετ
Στυλιανός Αντωνιάδης και Μαρία
Κυριάκος Σπυριδωνίδης και Βαρβάρα

Είναι ένα όμορφο χωριουδάκι στο πράσινο, στις πλαγιές του Μαυροβουνίου, όπου το διατηρούν με τα ωραία και σύγχρονα σπίτια, στα σύνορα του π. δήμου των Μουριών”.

Αυτά τα αφηγήθηκε ο Αντώνης Αντωνιάδης.